Laatst geüpdatet op maart 10, 2024
Laatst vroeg Annie mij met een geheimzinnige blik in haar ogen of ik over een half uurtje tijd had om even met haar mee te gaan. Opkijkend van mijn vreselijk drukke werkzaamheden vroeg ik haar of dat erg lang zou gaan duren.
“Nou niet zo heel lang maar reken op ruim anderhalf uur. Maar je moet wel mee, Kees”, antwoordde Annie.
“Oké, met een half uur ben ik er klaar voor,” zuchtte ik.
Ik ging nog even verder met mijn werk maar begon mij af te vragen waar we dan naartoe zouden gaan. Een dagje uit? Nee, dan waren we vanmorgen in alle vroegte al weggegaan. Samen lunchen? Nee, ze zat net een broodje te eten. Nou, ja we zien wel…
Na het halve uurtje zwoegen was ik er klaar mee en voor dus we stapten in de auto. Annie rijdt altijd als we samen weggaan. We gingen in de richting van het centrum.
“We gaan toch niet nieuwe kleren voor me kopen, hè?” vroeg ik Annie angstig door de opgekomen gedachte.
“Nee, nee, je ziet het zo wel,” zei Annie met dezelfde geheimzinnige blik die ze eerder al in haar ogen had.
Ineens sloegen we af richting een winkelstraat in de buurt, dezelfde straat waar Annie zelf ook werkte bij de bakker. Dus niet naar de stad… Hmmm… Er begon mij iets te dagen, terwijl ik weer op de autostoel kroop.
Annie parkeerde de auto, we stapten uit en liepen de winkelstraat in. Ik zei tegen haar dat ik dacht te weten waar we naartoe zouden gaan en vertelde haar mijn vermoeden. Ze keek me aan en ontkende noch bekende het maar na een paar blikken heen en weer gaf ze toe dat ik het bij het juiste eind had.
Na een tijdje te hebben gelopen stopten we bij een winkelpand en gingen naar binnen.
“Nou, daar is ie dan,” zei Annie tegen een Thaise dame die achter een kleine balie zat.
Het was een Thaise massagesalon waar we binnen waren gelopen, schuin aan de overkant van de bakkerij waar Annie werkt. Blijkbaar had ze al eerder stiekem een afspraak voor me gemaakt.
Een kleine uitleg is hier wel op zijn plaats. Ik heb de laatste tijd nogal last van mijn rug die mij regelmatig nogal beperkt in mijn dagelijkse doen en laten. Een arts had gezegd dat een goede massage wellicht wat verlichtend zou kunnen werken tegen de pijnen. Pillen helpen niet of ik mag ze niet slikken wegens mijn reuma en hartproblemen. Ik had al wat opgezocht aangaande massages maar omdat deze niet worden vergoed door de verzekering en behoorlijk aan de prijs zijn had ik tegen Annie gezegd dat ik dat toch echt niet naar de fysio zou gaan voor zo’n peperdure massage. Dus had zij het blijkbaar geregeld als leuke verrassing voor mij.
De niet zo heel grote vrouw achter de balie keek mij vriendelijk aan, stond op en heette mij welkom. Ondanks dat ze was opgestaan bleef ze een kleine vrouw. Ze nam mijn jas aan en vroeg mij om mijn schoenen uit te doen. Ondertussen pakte ze een paar vilten slofjes en gaf deze aan mij. Ik verruilde mijn schoenen voor de slofjes. Hierna nodigde ze mij uit haar te volgen naar een deur. Een deur naar het walhalla of een deur naar de hel? Ik keek Annie wat onzeker aan en volgde de vrouw door de deur.
De ruimte waar ik net vandaan kwam was al rustgevend met heerlijke ontspannende geuren, gedimd licht, muziek en vogelgeluiden; de ruimte waar ik via de deur kwam straalde nog veel meer rust uit. Ik zag bijna niks omdat het licht hier nog meer getemperd was dan in de eerste ruimte waar ik net nog was. In het beetje licht dat er nog was ontwaarde ik een aantal massagebanken met een paar kunstig gevouwen handdoeken erop. Boven de banken zag ik gordijnrails aan het plafond hangen.
Het kleine vrouwtje schoof een aantal gordijnen rond één van de massagebanken dicht en nodigde mij uit mijn kleding uit te doen in de ontstane ruimte. Het is toch niet zo’n massage gedoe met happy end vroeg ik mij ineens af.
“Onderbroek blijft aan,” zei de Thaise.
“Oké,” antwoordde ik haar en begon me ietwat gerustgesteld uit te kleden.
Ik keek om me heen en zag dat ze was verdwenen zonder dat ik iets had gehoord. Die rust hier…
Toen ik klaar was met uitkleden ging ik maar even op de bank zitten want ik had verder geen idee wat er van me werd verwacht.
“Gaat u maar op uw buik op de bank liggen,” hoorde ik een stem ineens zachtjes zeggen.
Een andere Thais vrouwtje was als een geest naar binnengeslopen. Blijven ze dat doen, vroeg ik me af terwijl ik op mijn buik op de bank ging liggen. Ondertussen bedacht ik hoe anders dit zou zijn bij een fysiotherapeut. In een steriele witte ruimte zonder muziek, zweetgeuren om je heen. Dan had deze omgeving toch wel mijn voorkeur. Alleen dat happy end gedoe waar je weleens wat over hoort of leest. De twijfel begon toch weer.
Mijn hoofd lag in een gat in de bank waardoor ik nu echt helemaal niks meer zag maar gelukkig nog wel normaal kon ademen. Ook had ik niet kunnen ontdekken of die nieuwe Thaise dame een knap jong ding was of een doorgewinterde massage oma. Er kon mij nu van alles gebeuren zonder dat ik het zou kunnen navertellen. Slim bedacht: moord zonder getuigen.
Er werden handdoeken op mij gelegd. Toen voelde ik dat er een hot-towel om mijn voeten werd gelegd. Je weet vast wel wat dat is, een hot-towel. Zo’n warme handdoek die je vaak bij de Chinees na het eten krijgt om alle vettigheid van je gezicht te halen waarbij je eerst het gevoel krijgt je huid van je gezicht af te schroeien maar zodra je de handdoek er af haalt voelt het als een babyhuidje.
Maar goed, dat ding ging dus om mijn voeten en ik moet zeggen dat het erg aangenaam was nadat ik het gevoel van over steenkool te hebben gelopen was kwijtgeraakt. De warmte trok vanaf mijn voeten zo mijn hele lichaam door.
Daarna begon ze met het masseren van mijn rug. Met haar ellebogen, althans ik denk dat het haar ellebogen waren, drukte ze op mijn spieren. Ik had het idee dat haar ellebogen dwars door mijn rug gingen en de binnenkant van mijn borst raakten. Mijn ingewanden kregen datzelfde idee. Nadat deze weer enigszins op de juiste plek lagen waren mijn benen aan de beurt.
Al liggend op mijn buik nam de vrouw mijn enkels onder haar armen, althans ik denk dat het haar armen waren, en probeerde zo’n beetje op mijn rug te liggen. De spieren in mijn bovenbenen protesteerden heftig, ik had het idee dat ze zo zouden losscheuren, maar ze hield vol. Nadat de vrouw onze lichamen weer uit de knoop had gehaald werden mijn benen zachtjes rechtgelegd en ontspanden zich, nog steeds verbaasd over wat ze zojuist hadden meegemaakt. Ikzelf verbaasde mij erover dat mijn benen niet waren afgebroken bij de knieën of dat mijn spieren als elastiekjes waren geknapt.
Na de armen en handen, die niet zo heel veel te verduren kregen, was mijn nek aan de beurt. Weleens het hoofd van een uil 360 graden zien draaien? Ik kreeg er in ieder geval sterretjes van in mijn ogen. Los van het geluid van brekende botjes was er verder gelukkig niks aan de hand.
Ik moest vervolgens op mijn rug gaan liggen en dacht: nu gaat het gebeuren… Maar waar ik mij zorgen over had gemaakt gebeurde niet. Wel werd mijn hoofd nog even meegenomen in de onderhoudsbeurt. Dat was erg prettig, schedel en gezicht werden zachtjes en liefdevol gekneed. Nadat ik mijn neus uit mijn oog had gehaald zei de dame dat ik rustig en voorzichtig overeind moest komen en me daarna weer kon aankleden.
Mijn ogen inmiddels aan het gedimde licht gewend dus ik kon de dingen om mij heen weer een beetje zien. Ik zag daardoor ook dat de dader van de mishandeling al weer zachtjes was vertrokken. Nooit zou ik weten hoe ze eruit zag. Het aankleden ging opvallend soepel. Mijn lichaam protesteerde niet meer tegen de bewegingen die ik moest maken om mijn kleding aan te doen. Daarna liep ik via de deur de ruimte weer in waar alles was begonnen.
Annie zat achter in de zaak op een bankje een boekje te lezen. Ik liep haar kant en ze keek me vragend aan.
“En, hoe was het?” vroeg ze.
“Eh, ja, wel lekker eigenlijk,” gaf ik eerlijk als antwoord. “Ik voel me een stuk soepeler dan ervoor. En ik heb nu ook geen pijn meer in mijn rug.”
“Mooi zo, geslaagd dus,” zei ze.
“Ja, denk het wel. Even kijken over een paar dagen hoe ik me dan voel.”
We kregen een kopje loeihete, waarschijnlijk Thaise, thee waarbij ik meteen om de één of andere reden aan mijn voeten moest denken. Nadat de thee na een kwartier was weggewerkt rekende Annie af en gingen we naar buiten. Een zonnige en luidruchtige wereld verwelkomde ons waardoor mijn ogen en oren even moesten wennen.
Ik liep een stuk losser en zo goed als zonder pijn door de winkelstraat. Toch voor mij een happy end, bedacht ik me…