Laatst geüpdatet op maart 10, 2024
Het ritmische geluid van de trein maakt me slaperig evenals het zomerse ochtendzonnetje in mijn gezicht. Tegenover mij zit een alleraardigste jongedame. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze naar mij kijkt. Ik kijk naar haar, onze blikken raken elkaar en ze glimlacht. Wat een knap gezicht heeft ze! Ik zou zo verliefd op haar kunnen worden.
“Ga je ook naar Leiden?” vraagt ze met een lieve stem.
“Nee, ik ga naar Den Haag.”
“Oh, wat jammer. Anders had je met me mee kunnen gaan naar het museum in Leiden,” zei ze op een toon waar de teleurstelling vanaf droop. Haar hoofd ging wat omlaag.
Ook ik kijk naar de vloer van de trein. Ja, wat moet ik nu. Eigenlijk zou ik naar Den Haag gaan om daar naar een museum te gaan. Twijfel bekruipt me. Ze ziet er echt heel leuk uit. En ik kan toch ook naar een ander museum gaan? Dan ga ik toch een andere keer naar dat museum in Den Haag. En wie weet wat er nog van komt na het museum. Uit eten? Een drankje? Of misschien wel een hotelletje! Mijn hoofd slaat op hol met dwaze gedachten.
Mijn ogen kruipen omhoog. Haar benen zijn over elkaar geslagen, het zijn mooie benen voorzien van kleine laarzen met hakjes. Het rokje is best wel heel kort als ze zo zit. Daarboven draagt ze een bloesje dat een beetje bol staat en niet veel aan de fantasie over laat. Haar lange blonde haar is in een vrolijke staart geknoopt.
Ik hak de knoop door. “Oké, ik ga met je mee naar het museum in Leiden,” zeg ik tegen haar. Ik voel aan mijn adem dat ik dat nogal opgewonden zei.
Haar hoofd gaat omhoog. Ze kijkt me aan en zegt, terwijl haar wangen rood kleuren, “Leuk!”
“Hoe heet je eigenlijk?” vraag ik haar.
“Daphne.”
“Ik heet John.”
Ze reikt haar hand naar me uit en zegt: “Prettig kennis met je te maken, John.”
Ik beweeg mijn hand naar de hare en pak deze zachtjes vast. Voorzichtig schud ik een keer. Mijn lichaam schiet in vuur en vlam bij de aanraking. “Wederzijds,” weet ik nog uit te brengen en laat langzaam haar hand los, onze vingers glijden langzaam tegen elkaar.
“Hoe oud ben je eigenlijk,” vraag ik Daphne.
“24.”
“Oh, maar ik ben al 47 jaar oud. Bijna twee keer zo oud als jij.”
“Nou en,” zegt ze eigenwijs. “Leeftijd zegt toch niks. En dat maakt toch niet uit als je een museum bezoekt?”
“Ja, dat dan weer wel,” weet ik uit te brengen. “Maar ik ben nog steeds jong van geest!”
“Dat zag ik al meteen in je gezicht,” zei Daphne lief.
Mijn gedachten springen van hot naar her. Ik zie ons in bed liggen in een of ander hotel. Daarna ontbijten. Wat een wilde nacht ligt er achter ons.
“Vind je oude culturen leuk?” vraagt ze me.
Ik schrik op uit mijn droom en antwoord: “Zeker! Zeker…” Mijn hoofd lijkt nu haast uit elkaar te knallen van roodheid, hè bah, ik ook met mijn vunzige gedachten.
Daphne gaat verzitten en zet haar voeten naast elkaar.
“Het volgende station is Leiden. Dan moeten we eruit,” zegt Daphne.
“Jup. Gaat snel, hè, met de trein.”
“Ja. En zo vlak na de ochtendspits is het gelukkig niet zo druk.”
“Nee, inderdaad.”
Door de speaker horen we dat we zo aankomen op het station van Leiden. Daphne pakt haar tasje, ik mijn kleine rugzak, speciaal gekocht voor dit soort dagjes uit. We kijken elkaar lachend aan. Ik voel de spanning tussen ons. Verwacht zij hetzelfde als ik? Even later horen we het gepiep van de remmen.
Zodra de trein staat staan we op en begeven ons naar een deur. We zoeken allebei het bordje ‘uitgang centrum’ en we kijken elkaar lachend aan als we het tegelijkertijd zien.
Bij de uitgang van het station pakt ze ineens mijn hand. “Zo, gezellig,” zegt ze.
“Ja,” weet ik uit te brengen. Mijn hart slaat harder en sneller dan normaal. Waar gaat dit eindigen, vraag ik mij af. Dit is toch een soort van raar? Ik ken haar nog niet eens een uur en nu lopen we hand in hand door Leiden.
Onder de wandeling kijkt Daphne af en toe in een etalage zonder mijn hand los te laten. “Vind je het erg als ik in een etalage kijk?”
“Ikke niet, het museum is de hele dag nog open. En als je een winkel binnen wilt moet je dat gewoon doen hoor.”
“Oké,” zegt ze vrolijk.
Na een paar winkels van binnen of van buiten te hebben gezien komt daar het museum in zicht.
“Daar is het museum,” zeg ik. “Zal ik de toegang voor ons alle twee betalen?”
“Ja, hoor,” krijg ik als antwoord, bovendien pakt ze met haar andere hand mijn arm en geeft me een zoen op mijn wang. “Dank je!” fluistert ze in mijn oor.
We lopen het museum binnen en bij de kassa betaal ik de twee kaartjes. “Wilde je er een papieren gidsje bij?” vraag ik aan Daphne.
“Nee hoor, zonde van het papier. Ik kijk wel op mijn telefoon als ik ergens iets meer van wil weten.”
“Oké,” zeg ik en draai me terug naar de dame achter de kassa. “Dus het blijft bij de kaartjes. Geen gids. Dank u.”
We lopen van het ene naar het andere oude item in het museum. Soms pakt Daphne mijn arm met twee handen en legt haar hoofd op mijn schouder om naar de oudheden te kijken. Soms stelt ze een vraag, soms geeft ze een antwoord. Als een verliefd stelletje lopen we door het museum. Halverwege zegt ze: “John, zullen we eerst even wat drinken en wat te snacken nemen voor we de rest gaan bekijken?”
Mijn maag kan wel het een en ander gebruiken dus ik stem toe en we lopen naar de koffiehoek waar behalve drankjes ook een redelijke sortering kleine hapjes te koop liggen.
We nemen alle twee thee en een saucijzenbroodje en gaan aan een leeg tafeltje zitten. De broodjes zijn nog heet, evenals de thee. Ik vraag haar waar ze eigenlijk vandaan komt.
“Ik kom uit Haarlem.”
“Ik ook. En waar precies?”
“Noord, over de Jan Gijzenkade.”
“Nee, hè, ik ook!” antwoord ik lachend.
“Klein wereldje.”
We vertellen elkaar ons adres en komen er daardoor achter dat we toch wel een stukje bij elkaar vandaan wonen. Ondertussen neem ik voorzichtig een slokje van mijn thee. Het is te doen. Ook knabbel ik het hoekje van mijn saucijzenbroodje af. Die is nog wel behoorlijk warm, dus voorzichtig, niet mijn mond verbranden! We babbelen ondertussen nog even door over van alles en nog wat. Als alles op is staan we op en gaan we verder.
We lopen nog steeds hand in hand door het laatste deel van het museum. Als we, na in totaal toch al snel een paar uur in het museum te hebben gelopen, bij de uitgang komen zegt Daphne: “Zullen we zo nog ergens een hapje gaan eten voordat we terug naar Haarlem gaan?”
Ik bedenk me net dat het een leuke afsluiter voor deze dag zou zijn als ze er met een knipoog achteraan zegt: “Of pakken we na het eten hier een hotelletje?”
“Eh… Ja, weet je dat zeker? Lijkt mij een goed idee in ieder geval!”
We kijken op de mobiel of er een restaurantje in de buurt zit. We hebben snel iets gevonden, online gereserveerd en wandelen ernaartoe.
Na drie gangen heerlijkheden, een koffie, diepgaande gesprekken en een hoofd vol verlangens en ideeën zoek ik op mijn telefoon naar een hotel. In de buurt zit een hotelletje die volgens de website nog plek voor ons heeft. Ik reken af bij de ober en we gaan weer wandelen.
Op weg naar het hotel lopen we door een paar kleine straatjes. Ineens verschijnt er een groepje jongeren.
“Wat moet jij met zo’n jonge meid?” wordt er geroepen uit de groep. “Ze lijkt me meer iets voor ons!”
Voor ik het weet komen er drie jongens op mij af en vallen mij aan. Ik voel wat stoten in mijn ribben. Daarna een kaakslag en het licht gaat uit.
“John, John!” hoor ik. Dan word ik door elkaar geschud.
“John, we zijn er! Wordt eens wakker. Dit is station Den Haag,” zegt een stem naast mij. Een bekende stem. Mijn vrouw! Terwijl ik tot mijn positieven kom kijk ik om me heen. Ik zit nog steeds in de trein. Tegenover me zit Daphne en kijkt me lief lachend aan.